نمایش همه چیز داشت: طنز، تاریخ، هجو، حکایت امروز...
اما مونولوگ سیاه در دقایق پایانی مو برتنم سیخ کرد و چشمانم را تر.

وقتی از سالن بیرون آمدم، مدام با خودم فکر میکردم که کجای کار غلط است که حکایت 110 سال پیش حکایت امروز ماست؟ نه فقط 110 سال که حتی حافظ هم برای همه نسلهای بعد از خودش زبان حال است. چرا؟