همواره از دوستانی که در کشورهای دیگر و به خصوص امریکا ساکنند می شنوم که ما با شوخی ها، خاطرات و گپ و گفتگوی امریکاییها با یکدیگر ارتباط برقرار نمی کنیم. تئاتر نفرین قحطی زدگان، علی رغم درون مایه جهانی ش و تفکر جهان‌وطنی نویسنده اش در مورد رنج طبقه گرسنه، که سرمایه و قدرت آنها را احاطه ‌کرده است در این اجرا با بخشی از مخاطبان ارتباط برقرار نمی کند.
نقطه قوت این تئاتر طراحی صحنه، اجزاء دکور و انتخاب موسیقی بود. نمایش با روند خطی کند و قابل پیش بینی اش تماشاگر (لااقل من) را درگیر نمی کرد. و به نظرم به شکلی خسته کننده و کسل کننده پیش می رفت. بازی ها تقریبا خوب و یکدست بود، اما شاید این نمایشنامه شپارد و نحوه مواجهه با آن در این نمایش، چیزی نیست که برای همه سلیقه ها خوشایند باشد.
در مورد سالن نیز رفت و آمد بعد از شروع نمایش اتفاق عجیبی بود که همان تمرکز کمی هم که با روندی که گفته شد وجود داشت به هم می ریخت. در مجموع این تئاتر برای من نمایش جذابی نبود. با آرزوی موفقیت برای عوامل محترم