نوشتن در مورد یک نمایش بد و یک اجرای زیرضعیف، این خطر را به همراه دارد که نقطه های قوت، هرچند معدود را نادیده بگیریم. اما نمایش هنر مردن امین شفیعی تمام تلاش خود را میکند که ما هیچ نکته مثبتی در نمایش نبینیم. کارگردان طبیعتا این کار را دانشجویی و یا کارگاهی معرفی میکند که درواقع شرایط خوبی برای کشف استعدادها فراهم میکند. اما کارگردان این کار دست به کاری ماورای تواناییهای خود، بازیگران و سالن زده است. کارهای دانشجویی معمولا کارهای جذاب و تماشاگرپسند هستن چرا که از دل کارگاهها پدید می آیند.
روایت هنر مردن هرگز شکل نمیگیرد و دنبال کردن نمایش با بازی های بسیار خام و آزاردهنده بسیار سخت و دشوار می شود. مثل اکثر دوستان، درجواب این گفته میگویند این یک کار رئالیستی نیست بلکه سورئالیستی است و فهمیدنش برای هرکسی آسان نیست. اولا اینکه ابدا نمیتوان کلمه سورئالیسم را تا این حد پایین آورد (حتی اگر یکی از کاربران (بخوانید آشنایان) این لغت متعالی هنری را در مورد این نمایش به کار برده باشد.ثانیا اگر این کار برای فهمیدن و دنبال کردن داستان نیست، پس حداقل باید یک اثر دیداری جذاب باشد. بود؟ اما به هر حال اگر معیار ما این است پس ایرادات کار سه چندان می شود.
تصویرهایی که در نمایش ساخته می شود که هرگز فراتر از واقعیت نیست و دیالوگهایی که به شیوه کتابی ادا می شوند اما هیچ دلیل و توجیهی برای این نوع بیان به مخاطب نمیدهند که چرا گاهی دیالوگ ها عامیانه می شوند.. آنچه که شگفت بود، توانایی بازیگران در حفظ کردن این حجم از دیالوگ های ناپیوسته و بی معنی (با عبث نما اشتباه نشود) است. نورپردازی نمایش ابدا با نوع پیشروی نمایش همسو نیست و موسیقی کاملا ساده انگارانه انتخاب شده است.
نمایش شفیعی هیچ ریتم مشخصی ندارد. و ارتباط بین بازیگران هم از یک مسابقه داد و فریاد فراتر نمی رود.
این نوشته بسیار ساده و بدور از هرگونه ... دیدن ادامه ›› کلمات تخصصی نمایش و سورئالیسم نگاشته شده تا کارگردان اندازه ها و ظرفیتهای خود را بشناسد و با انتخاب کاری که هرگز توانایی ارائه آن را به صورت مطلوب ندارد، به شعور مخاطب خود توهین نکند.