در اواخر دهه هشتاد شاهد بلبشویی در عرصه ی موسیقی بودیم. هر کسی بدون توجه به چهارچوب و اصول ساخت موسیقی، تِرَکی بیرون می داد و بدون اینکه متوجه شویم، سبک بی پایه و اصول این نوع موسیقی به خواننده های مطرح و مقبول هم سرایت کرد.
الان در اواخر دهه ۹۰ شاهد بلبشویی در سینما هستیم. هر فردی با توجه به سلیقه و ایده ی ذهنی خودش فیلمی غیر متعهد به باید های سینما میسازد. فیلم هایی که برخلاف گذشته در سبک کمدی خلاصه نمیشوند، ظاهری موجه دارند و بازیگرهایش حداقل ۲ سیمرغ برده اند.
تماشاگران آنها را بی محتوا میخوانند و کارگردانانشان تماشاگران را از درک صحیح سینمایی و ذهنِ آماده ی پذیرش سبکی جدید برخوردار نمی دانند.
البته هنوز هم استثنا وجود دارد ولی باید قبول کنیم چه بخواهیم و چه نخواهیم فضای حاکم بر بهترین کارگردانان هم تاثیرش را می گذارد، همان طور که تا کنون روی برخی از آنها گذاشته.