امشب سرخ پوست رو دیدم، یه نکته خیلی مثبت راجع به موضوعش بود که بعد از دیدن حجم فیلم های ژانر اجتماعی حالا با رویکرد خانواده و اعتیاد و ‌‌‌‌‌‌...... یه ذره ذهنم باز شد از دیدن این فیلم و اینکه من به شخصه فیلم رو دوست داشتم ولی تحت تاثیر قرارم نداد و با اینکه بازم میگم دوسش داشتم تو ذهنم تحلیل فیلم ادامه دار نشد و بعد از دیدنش پایان رسید و خب شاید این مشکل منه ‌‌.
یکی دیگه از نکات مثبتش طراحی فوق العاده صحنه بود از نظرم، که من خیلی دوسش داشتم و همین طور فیلمبرداری
و از جمله نکات منفیش این بود که با این همه تلاش نقش اول مرد فیلم پایانش از دید من بی منطق بود، یا حداقل من تردیدی تو صحنه های قبل ندیدم از این شخصیت که بخواد همچین کاری بکنه و به نظرم میتونست پایان خلاقانه تری داشته باشه‌‌‌‌‌.
بازی نوید محمدزاده رو دوس داشتم ، پرینازم بدی نبود ولی شخصیتش به نظرم درنیومده بود.
و یه نکته من فیلم قبلی جاویدی ( ملبورن ) رو هم موضوعش و دوست داشتم، این فیلم هم همچنین و گام رو به جلوی بزرگی بود ولی خارق العاده نبود، کما اینکه دوست بغل دستیم شاکی میگفت این همه تو صف بودیم این بود شوک سینمای ایران :))