نمایشی با فرم متفاوت در فضایی بیمارگونه و استفاده از صحنه پردازی مدرن برای نمایشنامه ای که مفهومی کلاسیک دارد!
در ابتدا که نمایش شروع می شود مخاطب را وادار به مکاشفه دقیق و موشکافانه می کند ولی از جایی به بعد وقتی مخاطب پی به داستان می برد شاید نمایش جذابیتش را ار دست می دهد و برای مدتی دچار تکرار می شود. به هرصورت همیشه از دیدن کارهای جابر رمضانی لذت بردم و سوپرایز شدم و به تمامی عوامل نمایش خسته نباشد می گم.