از این نمایش خوشم آمد. همه چیز در حد مقدور خود مناسب و برازنده بود و هزینه صرف شده به بهترین نحو در خدمت نمایش قرار گرفته بود. البته باید دانست که سیاست خصوصی کردن تئاتر که معیار گیشه را در صدر معیارهای قابل قبول بودن یک نمایش قرار میدهد، جفا به این گونه از ژانر در تئاتر است.

دکور در حد مینیمال کار شده بود (البته قرار نیست ما توی تمامی نمایشها بتونیم استخر روی صحنه درست کنیم تا برای مخاطب جذاب باشد، این جور کارها پول هدر دادنی می خواهد و من خوشحالم که در این نمایش این گونه به مخاطب توهین نشده بود). سادگی دکور، که البته وظیفه خودش را در نمایش به خوبی انجام داده است، نشان از تاکید کارگردان بر سایر جنبه های نمایش و از جمله دیالوگ و شخصیت پردازیست.

گریمها، شخصیت های نمایش را بدون آن که به فراموشخانۀ تیپ سازی بیافتد، تبدیل به هویتهای همه جایی و همه زمانی می کند. دیالوگها، برخلاف نمونه قبلی که آقای غنی زاده کار کرده اند، به طور کامل ادا شد و چقدر هم خوب چون دیالوگهای بین سن کلوز و پل، که ستون روایت در نمایش است بی کم و کاست محتوا را منتقل می کرد. من لذت بردم که نمایش در بسیاری از لحظات آن از نوع کمدی سرراست فاصله می گرفت و پنجره را باز می کرد تا تفکر مخاطب در یک درهم گونگی متوازن از تراژدی و کمدی کمی هوا بخورد.

دورنمات میان عدالت و ظلم هیچ یک را انتخاب نمی کند و کارگردان هم همین را تاکید می کند. این قابل انتخاب نبودن یکی از ... دیدن ادامه ›› آن دو نقیضه ای بر هر دو است و مخاطب در طول نمایش یاد می گیرد که هیچ یک را معیار نکند و این راهی است که قطعا به دهی می رسد.

بازی شخصیت کنت، که هر از گاهی فاصله از تماشاگر را برمی داشت و مخاطب را به قضاوت دربارۀ نقشش مشغول می کرد، ناظری سوم را به میان می کشد که بر هر دوی نمایش و مخاطب ناظر است و این بسیار عالیست، کارگردان با این تاکید نرم بر ناظر سوم، ماشۀ زنجیره ای از تاویلها را می چکاند که مخاطب را به تاویلی خصوصی از نمایش فرا می خواند.

جز معدود نمایشهایی بود که در آن به من مخاطب توهین نشد.