مینا خانم گرامی زنده باد

Gفیلم‌های مستقل،نمایش‌های مستقل و ... روی‌ صحنه می‌روند و اکران می‌شوند چون هنوز کسانی باقی ماندند که به شکل‌های دیگری از تولید هنری معتقدند.کسانی باقی ماندند که نمی‌خواهند فکر و عاطفه شما را با بسته‌بندی‌های آماده جذابیت،کالاهای دم دستی شیک به گروگان بگیرند و نهایتا بعد از یک بازی پوچ به یادتان بیاورند که اسلحه‌ای که با آن گروگانگیری انجام شده بود،آبی است. کسانی باقی ماندند که شهوت سالن‌های مملو از‌جمعیت،در ده دقیقه کل بلیط‌ها فروخته شد را ندارند و کار خودشان را می‌کنند. با همه این‌ها این شکل از فعالیت هنری حیاتشان به حمایت ذهنی،عملی ما وابسته است. من یکی تا لحظه‌ای که بتوانم لالوی تمام شلوغ‌کاری‌ها،میان تهمینه میلانی‌ها و نمایشگاه‌هایشان،میان تئاترهای تا بن دندان مسلح به سلبریتی میان باشکوه‌هایِ کاملِ دست نیافتنی دنبال کوچک‌های مستقل،زمینی‌های دست‌یافتنی و همه آن‌هایی که برای تماشا کردنشان اسلحه روی شقیقه‌ام نمی‌گذارند،می‌گردم. همین‌ گوشه‌ها آدم‌هایی منتظر مخاطبانشان هستند که هنوز در این وضعیت کلینیکی به بیماری‌«شما جای ما فکر کنید»دچار نشدند.
نمایش «تو کجا بودی وقتی افلیا خودشو‌ کشت؟!» از همین‌هاست که پیدایش کردم لالوی شلوغی‌ها و با همه امکان بهتر شدنش ارزش تماشا دارد