دیدن شرقی غمگین هم جالب بود و هم روشنگر. فکر کنیم من از این نسل نباشم، فکر کنیم من به عنوان یک بیننده به دیدن یک داستان عاشقانه نشسته باشم. داستان عاشقانه ای که از معشوق هیچ توصیفی ندارد. فقط میدانیم یک شب آمده، مویش بافته شده، رفته. عاشقی که برجای مانده (چرا؟ نمیدانیم) در حسرت ها و حرمان های خودش زندگی می کند. از معشوق کینه دارد و بلاکش کرده. زندانی ذهنیاتش است، علیرغم بلاک کردنش ترجیح میدهد تصور کند که معشوق پادکست هایش را می شنود. به دلیل شکست عشقی (قبل از آن هم بوده؟ نمیدانیم) الکلیک شده، دائم الخمر شده، عرق می کشد و میفروشد. مواد مخدر می کشد و تولید می کند و میفروشد. از این قرار عشق آدم را به زوال می کشاند. چون نه تنها چیزی برای آدم باقی نمی گذارد که حتی چشم آدم را روی رفاقت بهترین رفیق هم می بندد و برای مرگ مادرش هم از خانه بیرون نمی رود. در آخر هم از زندگی، بزرگترین عشقی که میتواند وجود داشته باشد، دست می کشد.
البته این که فقط یک نمایشنامه بود، اما عشق یک نیروی بزرگ درونی است. اگر توانایی درکش را نداشته باشی میتواند زندگی انسان را نابود کند. به قولی باید مرد عشق بود. آدمی که زیر بار عواطف می شکند به درد عاشق شدن نمی خورد.