سلام دوست عزیز.
خانم ملیکا پارسا بازیگر نوجوان این نمایش، از مدت ها پیش از اون که نمایشنامه رو بخونن طبق راهنمایی ای که از روانشناس کار گرفتیم، به صورت تدریجی و به تناسب سنش،اطلاعات رو دریافت کرد و نه به صورت ناگهانی در مواجهه با این نمایشنامه به شکلی که شما روی صحنه دیدید که ساز و کار، فضا سازی و دیالوگ هاش مشخصا برای مخاطب بالای ١٦ سال - کسانی که از مرحله ی بلوغ جنسی عبور کردن- شکل گرفتن و طراحی شدن. این به اون معنی نیست که تماشاگر زیر ١٦ سال ما نمیتونه از این مسئله آگاه بشه، بلکه درست نمی دونیم " اولین" اطلاعات و برخورد یک کودک و نوجوان با مسئله ی هویت جنسی و اختلال هویت جنسی ( که ملال هم بهش گفته می شه) با این شکل تاثیر گذاری که مخصوص افراد بزرگساله اتفاق بیفته. به کودکان هم میشه اطلاعات درست به تناسب سنشون داد کما اینکه خیلی از کودکان در خانواده شون یا در جامعه با این افراد برخورد می کنن و سوال براشون پیش می آد. مسیر کار کردن با یک بازیگر نوجوان یا کودک( حتی اگر مثل ملیکای ما بازیگر حرفه ای باشه) هرگز شبیه مسیری که با بازیگر بزرگسال طی می شه نیست و ما هم برای این موضوع بی گدار به آب نزدیم. ممنون از دقت و توجهتون.

خوب بود اسم روانشناس کار رو هم در تبلیغات ذکر می کردید. به هر حال ایشون هم سهمی در این نمایش -هرچند کوچک- داشتند.

ممنون از پاسخگویی شما.
قطعا انتظار این هم میره از کارگردانی که این قدر قبل از نگارش نمایشنامه تحقیق کردن و عملی و حساب شده به این موضوع پرداختن، نسبت به بازیگر نوجوان کار هم تحقیق لازم رو به عمل آورده باشن. اما خب نمی دونم سازوکار به چه صورت بوده و روانشناس مورد اشاره چطور این اطلاعات رو با ایشون درمیون گذاشتن. اما همون طور که شما فرمودید شاید نحوه مواجه خانم پارسا با این موضوع تدریجی و متفاوت با برخورد تماشاگر باشه اما میزان درگیری ایشون هم با موضوع بسیار بیشتر از یک تماشاگره چون بازیگر چندین ماه با نقش درگیره و با اون هر روز کلنجار میره. چنین فشاری برای بازیگر بالغ و حرفه ای گاهی به مشکلات روانی منجر میشه و طبیعیه که برای یک نوجوان این فشار بسیار بیشتر باشه به خصوص که نمایش هم چنین موضوع تنش زایی داشته باشه.
با همه این اوصاف به روانشناس تیمتون اعتماد میکنیم و امیدوارم آسیب این اثر بر بازیگر کمتر از اثر مثبت این نمایش بر جامعه بوده باشه.