مرز بین سیاه نمایی درباره یک موضوع و روایت درست و منطقی از یک واقعه، خیلی باریک و حساس است، درست همانند لبه تیغ راه رفتن است و اکثرا این اتفاق به ندرت می افتد، که خالق یک اثر هنری درک درست و جهان بینی زلالی نسبت به بیان موضوعی که می خواهد درباره آن حرف بزند داشته باشد، بعضا برخی از نقدها را به جریان رایج در اجتماع، با یک جمع بندی مختصر و مفید در قالب اثر هنری ارائه می کند و انتظار دارد که مخاطب هم او را همراهی کند، همیشه بر این باور بوده ام که در مدیوم تئاتر و سینما، نویسنده یا کارگردان باید منعکس کننده اتفاقات درون جامعه خود باشند و هرکس از ظن خود قصه اش را که برآمده از دل جامعه است را روایت کند تا نتیجه ای در پی آن وجود داشته باشد، شهاب حسین پور که یکی از کارگردانان جوان در حوزه آثار نمایشی است، اثر تازه اش با عنوان #یک_زندگی_بهتر، از همین قاعده ای که به آن اشاره شد تبعیت می کند، قصه اش ملتهب و دردناک است اما تلخی چاشنی کارش نمی شود و در یک فضای آرام و هوشمندانه با یک قصه استخوان دار و دراماتورژی جذاب، یک قصه ایرانی را که از دل اجتماع بیرون آمده است را روایت می کند. سخت است که بخواهی محکوم به سیاه نمایی و به تصویر کشیدن رنج و بدبختی نباشی اما زیرکانه حرف ات در لایه های زیرین نمایشنامه ارائه کنی، به آرامی با یک نمایش با محوریت دفاع مقدس و ایثار رزمندگان مواجه می شوی که قهرمان محور است و از سوی دیگر لحن کوبنده و انتقادی آن به مقوله عدم ثبات اقتصادی در جامعه، مشکلات جوانان و مهاجرت یقه ات را می گیرد و میخ کوب می کند، این سبک از چینش اتفاق ها در ساختار یک نمایشنامه نیازمند یک کارگردانی اصولی و منطقی است که بتواند، ارکان این قصه را همانند یک دیوار مستحکم بنا کند، که با خلاقیت های حسین پور در محتوا این اتفاق به خوبی شکل می گیرد و ستودنی است
#سام_بهشتی