این "ناتمام" تمامی ندارد.
برای متنی که حرف را صاف و پوستکَنده می زند باید بی ریا نوشت...
پشت کنکور بودم و دغدغه دانشجو شدن تئاتر در من هوس نبود. با رضا تهرانی رفیق دوره متوسطه به تئاتر شهر رفتیم و صدایی از پشت گیشه چوبی تئاتر شهر گفت فقط بلیط "ناتمام" چندتایی باقی مانده. پله ها را بالا رفتیم، پشت سالن شماره ۲ ایستادیم تا اجرای نمایش "گوش کن" تمام شد و کمی بعد "ناتمام" را ورود دادند...
فائقه، بیتا و نازنین کاری کردند که بیشتر از یک دهه، یعنی سیزده سالِ تمام من هنوز هم با آنها هستم.
ساده، صمیمی، تاثیرگذار و موجز بود متن محمد چرمشیر؛ و اجرای آناهیتا اقبال نژاد ضمیمه من شد تا همین سالها.
حالا "ناتمام" را اجرا می کنیم در همان تئاتر شهر، در سالن سایه...
در سالنی که با "قهوه تلخ" شبنم طلوعی نمایش نسل جوان آن زمان، آوار شد روی سرم.
یاد باد...
این تلفیق خاطره و دغدغه بودن در سالن شماره ۲ و سالن سایه یعنی...
"قهوه تلخ ناتمام"

کهبد تاراج