کاش این رسانه ها نبودند و بدون علم به اینکه یه کاری مثل این چطور تهیه و تولید شده، می شد با خیال راحت از کار تعریف کرد.

ایده اجرایی نمایش بسیار جالب توجه بود و تماشاچی مجبور بود اگر مایل هست کار رو ببینه توی فضایی قرار بگیره که درک بهتری از درد موجود در نمایش داشته باشه.
بازی خانم تیرانداز خیره کننده بود و خانم پانته آ بهرام عالی، لذت بردیم.

نمیدونم اینکه در نمایش یا فیلم یا حتی عکس از رقت احساس مخاطب استفاده کنیم به طوری که طرف احساس کنه اگه این لحظه گریه نکنه روح نداره کار خوبیه یا نه، اما خب تکرار این قضیه می تونه باعث بی حس شدن آدم نسبت به این اتفاقات بشه، یعنی خب وقتی بریم نمایش شلتر رو ببینیم زار زار گریه کنیم، اینم ببینیم باز زار زار گریه کنیم شاید بعد از اون دیگه اونقدر اون موضوع برامون تکون دهنده نباشه.

به هر حال نمایش خوب و دوست داشتنی بود، لذت بردم از تماشا.