اعتراف رو دیدم خیلی با چیزی که برای خودم تصور کرده بودم اختلاف داشت به نظر من کار ضعیفی بود بر خلاف هجمه ای از تبلیغاتی که ازش شده بود کار ریتم کندی داشت که میشه اونرو به زیاده گویی هاش ربط داد چه بهتر این بود که شهاب حسینی به جای این فلاش بک های متعددد با بازی بد بازیگران که چیزی جز کسل کردن تماشاچی نداشت میتونست به دو فلاش بک اکتفا کنه و با ایجاز کلامی توسط خودش و استاد نصیریان که بی تردید نقطه قوت نمایش بود ماجراها را روایت کنه این رفت و برگشت های فلاش بک با اون مکث های طولانی مطمینا داستان رو از ریتم انداخت صدای گوشخراش افکت از ضعف ها بود که شاید هدف این بوده تماشاچی از خواب بپره به نظرم نمایش خوب با بازیهای یکدست شکل میگیره تفاوت بازیها واقعا مشهود بود نصیریان در قله بعد با یک اختلاف زیاد شهاب حسینی که در شبی که من نمایش رو دیدم با اینهمه اجرا که تا حالا داشته اینهمه تپق برام جالب بود بقیه بازیگران هم که انگار اومدن چند تا جمله بگن برن متن به نظرم با یک کارگردانی خوب برای فیلم بیشتر مناسبه چون در فیلم حداقل میشه به یک ریتم مناسبی رسید