دوست داشتم تجربه اولین نویسندگی و کارگردانی سیامک صفری عزیز رو ببینم، که به جد بازیگری توانا و دارای حرکت های ویژه بدن و بیان است ودر کمتر تله تئاتر یا تئاتری دیدم که حضورش بار سنگین صحنه را حتی به تنهایی به دوش نکشیده باشد؛ در این نمایش هم سیامک صفری با طنین بغزآلود خاص خودش و قدرت حرکت بدن همه یک ساعت را صحنه گردانی میکرد.
جاذب های من آکساسوار انتزاعی صحنه و خودداری از درازا شدن نمایش بود، اما نمایشنامه خیلی سطحی و خبری بود، انگاری که کسی صفحات حوادث این یک سال اخیر روزنامه ها رو یکجا خریده و با شتاب برای دیگران می خواند، هر دو شخصیت این نمایشنامه از سویی به پرتگاه پوچی سقوط کرده اند، یکی آنقدر آنارشیست و خودبین که تاب ماندن ندارد و در یک نا کجا آباد به دنبال مدینه فاضله میگردد و دیگری آنقدر سرخورده و مغموم که تاب فهمیدن و خواستن ندارد واین بیشتر باعث احساسی شدن و جلب ترحم بیننده میشد تا دریافت احساسی برای همراهی با چنین احوالی، و در آخر انتخاب نابجای موزیک رپ هم نتوانست حس اعتراضی نمایشنامه را هم انتقال دهد و بیشتر پر کننده زمان نمایش بود.
هر اثری تلاشی برای ایجادش درپی داشته و سزاوار تشکر است، تشکر.