مستند شلتر....
این روزها به قدری در خودمان و فضای مجازی و واقعی محدود اطرافمان درگیر هستیم که یادمان می رود یا دوست داریم که یادمان برود که در گوشه و کنار این شهر دیگرانی هم هستند ، در خیابان ها و پیاده رو ها ، افرادی که با دیدنشان سعی در دوری از انها را داریم یا به محض دیدنشان تاحد ممکن نگاهمان را به نقطه ای دیگر می دوزیم که نگاهمان به نگاهشان گره نخورد شاید از این باب باشد که انسان در پی زیبایی است ....اما ....انها نیز روزی زیبا بودند....انها نیز روزی در کنار عزیزانشان سرخوش بودن...انها نیز...روزی زندگی شان همچون ما بوده....یا که نه از بد روزگار در شهری و خانه ای و پدری و مادری....اینچنان و انچنان .....زاده شده اند......(کارگردان: ارزوت چیه......: ارزوم اینه که تو امریکا بدنیا میومدم).....
مستند شلتر ....حکایت این مردمان است.....مردمان نامریی که حتی نام رئیس همه رئیس ها(رئیس جمهور) رو نمی دونه و براش فرقی هم نداره که کی باشه......مردمانی که ارزویشان ...از کوچکترین ارزوهای ما نیز کوچکتر و کمتر است....مردمانی که در یکی دو خیابان ان طرف تر زیست می کنند.....روزها در میان ما هستند و شب ها که ما در کنار عزیزانمان.....انها بدنبال شلتری...شاید شلترش...کارتن باشد، یا چادر یا بوی تن مردی که با نفرت به او می نگرد .......
شلتر رو بعضی ها نمی خواهند ببینند .......چون تلخه مثل زهر، تلخه مثل واقعیت......بدون شک با دیدن شلتر حالتان خوب نخواهد شد...اما شاید بعد از دیدن اون حداقل تا دو سه روزی به اطرافمون به گونه ای دیگر بنگریم...با تامل و تفکر بیشتر.....