حس میکنم بعد از چند سال تئاتر دیدن صبرم بیشتر شده . شاید اگه خیلی قبلنا اینو میدیدم همون نیم ساعت اول میزدم بیرون ولی خوب همین تجربه و عشقی که بیشتر شده میگه صبر داشته باش تازه این نمایش ایرانی نیست که همه چی تو هم باشه سریع بخواد سرو تهش هم بیاره... بالاخره خارجی ها که اونقدر به اپرا و این چیزا علاقه دارن و حاضرن چند ساعت بشینن و لذت ببرن نمایش هاشون هم حتما با ما فرق داره.
نمایش خیلی کند راه میفته که متاسفانه زیر نویس که بالا و بازی که پایین به شدت به نمایش ضربه زد. نمایش شاید زبان دیگه ای داره ولی تفاوتی بین ما و اونها وجود نداره برای همین احتمالا اگه نگاه هم نمیکردم به زیر نویس در اخر به درک درستی از نمایش میرسیدم چون مفهموم انسانیت و درد بین همه ما یکی . دنیایی که خوشحالی هاش اونقدر سخیف شده که به یک قطره مشروب رسیده که شاید یکی بیاد و بده. ادم هایی که وجودشون رو فراموش کردن و در تاریکی و سیاهی جامعه همه خاطرات و گذشته شون رو فراموش کردن. و البته مفاهیم زیادی که سواد من اجازه فهمشون رو نمیداد . بازیگرانی که به خوبی از پس اجرا بر میان و صحنه ای که به درستی و با دقت شکل گرفته تا هم نشان از سیاهی و تخلی جامعه ای باشه که همه در فضایی کوچکی در حال زندگی هستن تا رییس که از بالا به ادم های پایین دست هر از چندی پدیدار میشه. زنی که تمام سیب ها رو درون خودش پنهان میکنه و با مرگش پدیدار میشه تا شاید نشان از پاکی باشه یا زندگی که بازگشت پذیر نبود یا چیززی که من نتونستم به تعریف درست ازش برسم.
ورود کسی که یک به یک ادم ها با وجدان و دنیای درونشون نزدیک میکنه و سعی میکنه تو تاریکی یک روشنایی ایجاد کنه هرچند کوچک . میگن بعد از مرگ انسان بالاخره با ارامش رو به رو میشه و وارد بهشت میشه کاش زن هم به این ارامش دست پیدا کرده ... دیدن ادامه ›› باشه.
سانس ابتدایی نمایش رو من دیدم و واقعیش چون با دوستی بودم که مثل من هنوز اماده دیدن نمایش های طولانی نبود نتوستم قسمت دوم اجرا رو ببینم اما خوشحالم که تنها نمایشی که امسال در جشنواره دیدم این نمایش بود. زبان خوبی این زبان نمایش که نزدیک میکنه ما رو به ادم هایی که شاید فاصله مکانی زیادی داریم .