اصلا انتظار نداشتم همچین چیزی ببینم.. دوست داشتم.. اما خوب نیست یه فیلم احساسی ساخته بشه و خوب پردازش نشه و فقط با همین احساسی بودنش یا دست گذاشتن رو نقطه ضعف مردم و عقده گشایی کردن، صفت یه فیلم بشه خوب.. که با متلک و تیکه انداختنای توش، مردم کیف کنن و بگن وای چطوری اجازه دادن این فیلم ساخته بشه.. کلی هم حالی به حولی شن که وای بلاخره یه فیلم با این موضوع ساخته شد.. فیلمی که با اینکه کلهرِ جان آهنگسازش بوده اینقدر نقش موسیقی باید توش ضعیف باشه، فیلمی که تا نیمه ی اول اصلا معلوم نیست چی میخاد بگه، هزار تا لوکیشن هزار تا دیالوگ که وقتی به ته فیلم میرسی میبینی اصلا نیازی نبوده باشن.. ته تهش هر چیم که تو این فیلم گفته شده، کسی هیچی جز اسیدپاشی و اتفاقاتی که بعدش افتاده چیزی تو ذهنش نمی مونه..همین.. با همون هزار تا لوکیشن و هزار تا دیالوگ..