تئاتر فستیوال، وب سایت خبری تحلیلی
تاریخ انتشار: ۲۳-خرداد-۱۳۹۵
نقدی بر نمایش "انجمن بانوان مستقل" نوشته محمد امین حریریان و به کارگردانی سهیل میرزاده

در تاریخ موسیقی ما، بهترین تصانیف زمانی خلق شده اند که ترانه سرا و موسیقیدان (آهنگساز) با هم رابطه ای نزدیک و دوستانه داشتند و حتی با هم همخانه و هم اندیشه و هم مکتب بوده اند و اینها همه باعث چفت و بست شدن سوژه و ابژه و خلق اثری هنرمندانه ، ماندگار و از همه مهم تر همه فهم، می شده است.

و امروز ِ روز و در عرصه تئاتر و هنر های نمایشی، برای خلق و تولید آثاری صد در صد ایرانی (یعنی نمایشنامه ای را کارگردانی کنیم که خودمان نوشته ایم) حلقه ی مفقوده همین هم دلی و هم اندیشه بودن و هماهنگی میان امر ذهنی و عینی است.
یعنی نمایشنامه ای را بنویسیم و روی صحنه ببریم که سوژه اش را ... دیدن ادامه ›› زیست کرده باشیم و یا با ابعادش کاملا آشنا باشیم و برای کارگردانی نیز یا باید خود صاحب نمایشنامه آن را به روی صحنه ببرد (البته به شرط ِ بدیهی ِ کارگردانی دانستن) و یا کسی آن را به روی صحنه ببرد که بتواند چفت و بست ها را حفظ کند و فرم را بشناسد، درست مثل همان ترانه سرا و آهنگساز.

آنچه در "انجمن بانوان مستقل" رخ داده است و یا به نظر می رسد که رخ داده باشد، همین است:
ما اثری را روی صحنه می بینیم که به خوبی به ما ثابت می کند که هم نویسنده و هم کارگردان به خوبی می دانسته اند که چه می خواهند بگویند و چگونه می خواهند بگویند، یک کار دو نفره و هم دلانه و البته هنرمندانه.

ایده اصلی که شالوده و پی فرم نمایش را تشکیل می دهد، خلاقانه و صبورانه است: حرف زدن مردان به جای زنان. ایده ای که شعار زده و سوژه زده نیست، کارکرد روایی دارد، در نتیجه منطق دارد و حاکی است از اثری آگاهانه و کار شده.
میزانسن ها در صحنه ای تقریبا خالی از آکسسوار بسیار خلاقانه است و در خدمت اثر، یعنی در خدمت ایجاد معنا، زیبایی و صد البته ریتم.
طراحی نور و صحنه و موسیقی، خارج از استاندارد های معهود و اغلب نخ نما برای چنین سوژه هایی، در بومی کردن سوژه و روایتی غیر بومی بسیار خوب و حرفه ای عمل می کنند.
شکسته شدن خط زمان و فلش بک ها و صد البته شروع نمایش در جایی وسط قصه، در ایجاد ریتم و تمپوی مناسب بسیار کارآمد است.
بازیگران نیز از عهده نقش های خود به خوبی بر می آیند به ویژه اینکه بازیگران زن دیالوگ هایشان را بی صدا می گویند و عروسک گردان ها (بازیگران مرد) به جای آنها حرف می زنند که این خود نیاز به تمرین و تمرکز زیادی دارد آن هم برای یک گروه جوان.
"انجمن بانوان مستقل" نمایشی است دیدنی که تماشاچی را هم سرگرم می کند و هم چیزی به او می آموزد و برای تماشاچی حرفه ای تئاتر و جماعت منتقد نقطه ای روشن است در میان گروه های جوان و آینده دار و صد البته آینده ساز.
المیرا نداف