خوب بدون در نظر گرفتن داستان فیلم و این جریانات که چرا الان این فیلمو ساختن بعد این همه وقت و غیره، فیلم بدی نبود...
با توجه به اینکه تقریبا هیچ دیالوگی بین بازیگرا نبود و توی بیشتر صحنه ها موسیقی باید بار این دیالوگارو به دوش می کشید، خوب از پسش براومده بود...
صحنه های بیمارستان، زیر پل و اسیر مجروح، پادگان دوکوهه، فقط و فقط بازی بازیگرا تونسته بود حسی که باید منتقل میکرد رو منقل کنه...فقط با حرف های راوی های داستان...
درسته،با توجه به روایی بودن فیلم، اگه ما پشت به پرده ی سینما بودیم هم میتونستیم داستان متوسلیان رو بفهمیم، ولی این روایت کردن باعث شد بازی خوب هادی حجازی رو بیشتر ببینیم، تا اینکه بشنویم و بخوایم تمرکز کنیم رو دیالوگ ها و چیزای دیگه..
داستان داشت روایت می شد و زاویه دید تماشاچی تو یه صحنه هایی انگار خیلی بیرون از از داستان بود..از پشت دیوار، پشت شیشه..این باعث می شد گوش آدم بیشتر تیز بشه واسه گوش دادن به داستان کسی که خودش تو بطن ماجرا بوده...