باور اینکه یک فیلم اینقدر واقعی و اینقدر بی نقص باشه سخته.
مساله اساسی که در این فیلم ذهن مرا درگیر کرده بود این بود که "سمیه بودن یا سمیه نبودن"
در یک سوم ابتدایی فیلم ما سمیه رو به عنوان یک شخصیت رقت انگیز می شناسیم که مانند یک کنیز کاملا در اختیار خواسته های دیگران است ، ولی هر چه فیلم جلوتر می رود به نظرم متوجه می شویم که همین خاصیت سمیه او را به تنها ستون این خانواده تبدیل کرده است که اگر او این خانواده را ترک کند ، دیگر هیچ نقطه مشترکی بین اعضای این خانواده وجود ندارد که آنها را زیر یک سقف جمع کند. در این خانواده ، "سمیه بودن" خیلی بهتر است.

من شاهد یک شاهکار در سینمای ایران بودم 10/10