فیلمی لطیف, دوست داشتنی و غمناک.

از آغاز فیلم, حسی لطیف, شبیه برخورد نسیم به صورتم حس می کردم. احتمال باران اسیدی از ابتدا منو با خودش همراه کرد.

بازی شمس لنگرودی بسیار دلنشین بود, بازی الباقی بازگران نقش اصلی رو هم دوست داشتم.

کلاً به نظرم همه چیز به همه چیز میومد و جایی از فیلم احساس ناهمگونی نکردم.

از حالت یگانگی ای که در فیلم موج میزد خیلی خوشم اومد و احساس کردم این حالت و درک می کنم. یه حس خاصی که انگار از هر چیزی, تنها یکی وجود ... دیدن ادامه ›› داره! که تا یک جایی حس قدرت میده ولی در نهایت به تنهایی و انزوایی نچندان خوشایند ختم میشه!
می تونید پوستر فیلم رو در نظر بگیرید! مردی تنها, خم شده در زیر فشار این تنهایی, نشسته در اتاقی که تنها یک کمد, یک تخت تک نفره و یک پاتختی داره با سقفی بلند که فضای خالی رو بیشتر و اشیا رو کوچیک تر هم می کنه و تابش نور به داخل به گونه ای که گویا این اتاق سال هاست که خالیه و حضور پیرمرد, برای پر کردن و زندگی بخشیدن بهش کافی نیست!!

اینطور که معلومه فیلم های هنر و تجربه واقعاً خوبن, تا به حال که اینطور بوده, احتمال باران اسیدی هم مستثنی نبود.

بهتاش صناعی ها کارش رو به نحو احسن انجام داده ولو اینکه تجربه ی اولین کارگردانیش بوده باشه.