د نیا ی پرطرا وت ، ا فتا ده ا ز هِلاوت

دلهای پر عطوفت خا لی شد ا ز لِطا فت

زیبنده نیست گاهی ، ا فشا کنی کسی را

بگرفته ام به دندان ا نگشت با اِ شا ر ت

با شد کلاه د ستش ، د نبا ل سر بگرد د

انسا ن بی مروت ، ای داد ازین ِحکا یت

همَش بو د غنا یم ،غمَش بو د ذ خا یر

انگار روزِحشرست ... دیدن ادامه ›› گردیده بی ضِمانت

در فکراوست دایم ، با ید برون کشا ند

آری گلیم خود را ، ای داد ازین سماجت

ای پیر با طریقت هرگز تو دیده بود ی

صدسال عمر خود را اینگونه دررقابت

د نیا ی پرغنا یم خواهم برا یش ، ا مَا

حیف از مقام انسان افتد به این حقارت