در بسیاری از آثار نمایشی دیده شده که لباس بازیگران تابع مقطع زمانی خود نیست و نقشی کاربردی در نمایش بازی می کند که بیشتر فکری است تا تجسمی یا احساسی و در تلاش است در هر لحظه معنای اثر را به بعد بیرونی آن پیوند زند. به ‌همین ترتیب در ننه‌ دلاور‌ بـرلینر‌ آنسامبل،حقیقت‌ لباس‌ها ابدا‌ از مقطع زمـانی‌ پیـروی‌ نمی‌کند،بل تابع انگاره جنگ اسـت، جنگی سـیار و بی‌پایان که نه به وسیله حقیقت‌نمایی دیرینه‌شناختی فلان چیز یا فلان‌ شکل، بل‌ به‌ کـمک رنـگ خاکستری گچ‌اندوده،به مدد فرسودگی قـماش‌ها،به‌ یـاری‌ فقر‌ شـدید‌ و خیره‌سر‌ بیدبن‌ها‌ و ریـسمان‌ها و چـوب‌ها،مورد تأکید قرار گرفته‌ و تـصریح شـده است.
رفیعی برای اینکه قماش مخنثین و جیره خواران دربار را در صحنه تاریخ اکنونی کند دست به چنین گزینشی برای پوشش آنان زده است.که جملگی همه سرخ سیما با ظاهری خاکستری اند، و این نشانه کاربردی اثر را در انتقال دلالت ژرف خود آزاد می گذارد

بانو مینای گرامی
متاسفانه از مطلب مرقومه تان که ظاهرا خطاب به بنده است چیز زیادی دستگیرم نشد که بتوانم اظهار نظری داشته باشم.ولی گویا من را دعوت به اصلاح طرز نقد فرموده اید.هر چند حقیر خود را به هیچ روی، منتقد نمی دانم و فقط گه گاه دریافت شخصی و حاصل مطالعاتم را به اشتراک می گذارم، ولی به روی چشم حتما نصیحتتان را آویزه گوش خواهم کرد.
پاینده باشید

بانو مینا تصور می کنم اشتباهی رخ داده چون بیاد ندارم در مورد نمایش مذکور اظهار نظری کرده باشم.