من این نمایش رو چهارشنبه شب (چهارمین شب اجرا) دیدم و خیلی خیلی لذت بردم. بعد از مدتها نمایشی رو میدیدم که با نهایت دقت و حداقل اشکال، خیلی ساده و هنرمندانه اجرا می‌شد.

برای کسانی که این کار رو ندیدن.. باید بگم اگرچه به عنوان «کمدی» معرفی شده اما انتظار قهقهه زدن یا شوخی‌های معمول در طنزهای امروزی رو نداشته باشید.. کمدی بودن این نمایش به معنی اغراق آمیز بودن رنگ‌ها، بازی‌ها، دیالوگ‌ها و .. هست که فضای غیرجدی یا غیررسمی رو به وجود میاره.. دیالوگ ها اغلب حالت شعرگونه یا بهتر بگیم ریتمیک دارند.. به تناوب برای تغییر فضا از موسیقی استفاده میشه که خیلی انرژی بخش هست.. شعر و موسیقی رو وقتی کنار رنگ های شاد لباس ها و صحنه بذارید یه نمایش پر رنگ و لعاب بدست میاد که شما رو تا انتها جذب میکنه و اصلن متوجه نمی شید 105 دقیقه چطور گذشت!

یکی از نقاط قوت کار، بازی درخشان بازیگرانش هست.. بخصوص خانم شیرین اسماعیلی و محمد هادی عطایی که نقش‌هاشون پر از هیجانات عاطفی از غصه و خشم و حسادت و عشق و .. بود و خیلی عالی نقش های خودشونو اجرا کردن.. خانم نونهالی پرانرژی و قدرتمند و بی نظیر بودن و همینطور روزبه مهر و رویا بختیاری و .. هرکدام فراموش نشدنی ظاهر شدن.