"اسم" دغدغه دارد اما برای گفتنش مستاصل است و به بلوغ کافی نرسیده.رابطه ای گاه مریض و گاه دوستانه و صمیمی بین چهار همبازی قدیمی و یک زن از دنیای بیرون.

ریتم خوب و قابل قبول نمایش، مخاطب را تا انتها همراهی میکند.به اندازه میخنداند و تلنگر میزند.
هرچه بیشتر به پایانش نزدیک میشود شخصیت های آن شناسنامه دار تر میشوند و باورپذیر تر.
بازی های معقول و طنز خوبش شما را سر حال میاورد.طراحی صحنه چشم گیر با آن رنگ های زنده اش شما را کاملا به یاد خانه های فرانسوی میندازد که در فیلم ها دیدید.
اما ایراداتی هم دارد.

1-منسجم نبودن نمایشنامه، به یاد بیاورید جنس مشاجره ها قبل و بعد از ورود همسر "ونسان"،که انگار دو داستان ... دیدن ادامه ›› کاملا جدا از هم است و دست آخر گلایه های "بابو" که هیچ ربطی به این دو داستان هم نداشت.

2- شخصیت خام همسر ونسان(سارا افشار) که انگار تنها برای روشن کردن رابطه بین چهار شخصیت دیگر پا به صحنه اجرا گذاشته است ،میتوانند از ضعف های نمایش محسوب شوند.

و در آخر،ای کاش آن سینی (مجمع) دکور زیبا،به روز و کاملا فرانسوی خانه را بهم نمیریخت.