مجتبی جان کم پیدایی!


مثل همیشه پر قدرت و استثنایی ظاهر شدی:
"فاحشه ای راستین به
که قدیسه ای ریاکار!"

مبهوت واژه هایی می شوم که می بارد و بوی عفنی را مهمان پلشت استشمام آدمی می کند تا شاید...، اما آه از این آدمی که حقیقت را در پای ریا قربانی مصلحتی شوم می کند و با کلام شیوای خودت "که خوب بلدند عفن را عفت دادن با جهل جمع!"

درودها واژه نگار دردهای انسانی

غیبتت کبرائی شده رفیق شفیق، شعرت با شاعرش شنیدن عمق معنا می یابد،
گوش و چشممان را بر آویز انتظار می آویزیم شاید این جمعه بیاید...!

فرزاد عزیز..

یگانه یار مدارا دار و شفیق شاعر روشن
مرا نیست شدن به انگار..
تاب تولای لاقید این زمانه نیست سر سودازده ام را
جمعه ها تاریکند
روزهای بد
روزهای بی حوصلگی
انتظار را پایان نیست
هیچکس نخواهد آمد
چرا که
نه من مانده نه شاعر نه صدا

غریق عمق را به درک رفتن به!
دلم مُرد ست.