"اولئانا" تابلوئی ست که شما ممکن است پس از تماشای آن به نوعی احساس "تنفر" برسید. گفتم تابلو، شاید هم آیینه...
بعضی نمایشها بطور عمدی نمایش "حال خوب کن" نیستند، اصولا خلق شده اند تا حال مخاطب را بد کنند، خلق شده اند تا تکان بدهند و فکر را دچار کشمکش کنند. اولئانا پاسخ همه پرسشها را روی صورت شما پرتاب نمیکند و اجازه میدهد در راه برگشت به خانه و سر میز شام و موقع خواب و صبح فردا و بعدها مدام به چرائی و چگونگی این ماجرا فکر کنید.
میخواهم بگویم که اولئانا را دوست داشتم. به قول آرش دادگر اینکه تماشاچی از سالن بیرون بیاد و فقط بگه واووو دیدی فلانی عجب بازی ای کرد؟ این به چه دردی میخوره؟؟؟

به دوستانی که به رو به رو شدن با حقایق تلخ و سیاه علاقمندند و از ندیدن "هپی اندینگ" دلخور نمیشوند، تماشای این نمایش رو پیشنهاد میکنم.