به گوش من حرفهایت
را عادت بده
که گوشه ای دنج است
برای شنیده شدن، لبریز شدن
و فراموش نشدن
تنها پناهگاه تنهاییهایت
بریز در روانم طنینت را
که در جانم همیشه جایی
برای جادوانه ماندنش باقیست
برای ستودن هر مکث کوتاهی
از تو میتوان شعری سرود
تا رسیدن قطاری پر از مهر
روی ریل واژه هایت...

مهساعلیپور.