من از دیشب تاحالا که نمایش رو دیدم دارم همش تو فکرم... اول اینکه بگم من نمایش رو دوست داشتم... بعد هم اینکه می خواستم بیام یه چیزی بنویسم برخلاف معمول که چیزی درمورد کاری نمی نویسم ... چون یه جوری حس کردم این گروه جوون خیلی زحمت کشیدن ... بعد اومدم کامنتا رو خوندم گفتم چیزی ننویسم بهتره... انگار کامنت نویسا تو تیوال خیلی همه به هم مشکوکن:))) خلاصه که دلو به دریا زدم گفتم بنویسیم مام ... اما برگردم به جمله اولم: چرا تو فکرم؟! چون هیچ وقت زندگی رو اینجوری ندیده بودم، هیچ وقت. حس می کنم از دیشب تاحالا سبک شدم، اینقدر همیشه برای هر اتفاق کوچک و بزرگی که میفتاد خودم رو مقصر می دونستم و دپرس میشدم که تا مدت ها نمی تونستم زندگی عادی ام رو داشته باشم. از بعد دیدن دومینو یه جوری انگار خیالم راحت شد. گفتم نه انگار همش هم تقصیر تو نبوده، خلاصه که یه جورایی سبک شدم، حس می کنم از دیروز تاحالا پام رو زمین نیست. این از این که حالم خوبه. خسته نباشید دمتون گرم. اما در مورد بحث های تخصصی تئاتر نمی تونم زیاد نظر بدم اگر بخوام بگم صرفا نظر یه تماشاچیه. چیزایی که خیلی نظرم رو جلب کرد رو بخوام بگم اول که قصه بود. بعد بازی بازیگرا، لباس، گریم و موسیقی. کارگردانی اش هم تا اونجایی که من می فهمم خوب بود. بازی چند تا از بازیگرا رو خیلی دوست داشتم. اسمشون رو امیدوارم درست بنویسم گرچه دارم از رو بروشور می نویسم. :) سهیل قنادان، طاها محمدی، سینا کرمی خیلی بانمک بودن. البته بقیه هم خوب بودن. خسته نباشید.