در هم نشینی مظلومانه کلمات و غرقابه شدن در ذوق زدگی این نوشته، چه نشئه وار فیلم استاد ارجمند و فخیم آسید مصطفی کیایی نواخته شد! مصطفی در عنفوان کودکی هماره در سودای حصول به چنین مقامی به جد کوشش می کرد و خوشحالم که اینک این کارگردان معزز از دید تیزبین مخاطبی چون شما به پوششی همانند: «نابغه این روزهای سینمای ایران» و «خدا کیایی های سینمارو زیاد کنه» ملبس شده اند.
بنده بی تعارف زین پس در سودای نه سیمرغ بلکه تحلیل های سانتی مانتل شما از فیلم های سی و سومین جشنواره نــــا بین المللی فیلم فجرهستم. با تشکر؛ کفتربازی از خطه آلکاتراز

مرسییییییی بابت این متن زیبا...کلی کیف کردم از شیرینیه کلمات و عباراتش...ممنون