آوریل ۱۹۱۲، فارغ از محاسن و معایبش ، اثری دیدنی و البته شنیدنی است که آبستن حرف ها و حدیث ها و دغدغه های نسل جوان تئاتر است. وقتی به تماشای این نمایش مینشینی ، با سادگی نسلی رو به رو میشوی که بی ادعا روی صحنه نمایان میشود... بدون حاشیه اجرا میکند و در خیل عظیم اجراهای دوچندان عظیم کارگردانان برجسته، شکوفا میشود.
ما ملتی هستیم که از نقد یکدیگر لذت میبریم اما تمایلی نداریم خودمان مورد نقد قرار بگیریم، از این رو کار ساده ایی است نشستن و گله گذاری از مسائلی که پیش رویمان قرار میگیرد. من و تو به تماشای نمایش بی نظیر علی رفیعی یا افروز فروزند و امثالهم برویم هم، به دنبال بهانه ایی هستیم چه رسد به گروهی تازه کار و جوان که جز پاهایشان تکیه گاه محکمی ندارند. کمی متفاوت نگاه کنیم ... شاید اینگونه تئاترمان جان بگیرد... متولد شود... نفس بکشد... اینکه با کمک هزینه های کلان در سالن های اصلی، تئاتری تولید کنیم، مملو از چهره های شاخص، نه هنر است و نه هنر پروری. اگر روزی با گروهی که بارزترین ویژگیش تلاش و علاقه و استعداد بود... در گوشه ایی از هزاران پلاتو و با کمترین امکانات، تمرینات ۹ ماهه را بسان زنی باردار به دوش کشیدی و نمایشی تولید کردی که در مقابل هجوم اجرای گوران ها، ایستادگی کرد... یعنی، تولد هنرمندی نزدیک است که به احترامش باید سکوت کنی. هنرمندی که تماشاخانه ایی فقیر را در طی ۳۰ شب اجرا، ثروتمند میکند.
از شما میپرسم، چرا باید ۹ ماه، زمان و تومان هزینه کرد و در سالن فقیری چون تماشاخانه مان (استاد مشایخی ) نمایش اجرا کرد و جیب پول پرستانی این چنین فرومایه را پربار کرد؟ کمی در این باره فکر کنیم، پیش از پاسخ فکر کنیم، حتی برای یک ... دیدن ادامه ›› دقیقه...
تئاتر پیش از اینکه هنر باشد یک ضرورت اجتماعی و فرهنگی است که بر پایه های درام سوار میشود، اسبی است که در قلب جامعه میتازد تا سخن بگوید، حرفی دارد که هر کس را گوش شنوای آن نیست. در هر جایگاه فردی و اجتماعی که هستید،فارغ شوید از ابراز سلیقه ها... از دوست نداشتم ها و دوست داشتم ها.... یقینا شما بهتر از من میدانید که در جامعه ایی اینچنینی، تولید تئاتر مترادف با چه مشقتی است. اجازه ندهید با حاشیه هایی که در قواره ما نیست نطفه تولید تئاتر از بین برود، اجازه دهید این کودک متولد شود، رشد کند.
تئاتر از غرب وارد ایران شده و متاسفانه ایران به دلایل مختلفی که بیانشان در این قلم نمیگنجد ، دارای تئاتر و نمایش به معنای عام نیست. فرهنگ ایرانی مملو از خرده نمایش ها و بازی هاست اما درام و نمایش آن هنوز متولد نشده... هنوز نطفه ایست نیازمند حمایت. به جای خرده گرفتن زیبا نگاه کنیم، خصومت شخصی و عقده های سرکوب شده مان را فراموش کنیم، نقد آثار نمایشی را به عهده اهل فن بگذاریم و به قول افلاطون، مدینه فاضله ایی بسازیم که هر کس در مقامی که شایسته آن است فعالیت کند. شایستگی به بیهوده گویی و گزافه گویی نیست، به عمل ماست، پس شخصیت تماشاچی بودن خودمان را بپذیریم و اگر نظری داریم وارد گود شویم و قضاوت را بر دوش اهل فن نقد گذاریم، تماشاچیان واقعی با پر کردن سالن ها علاقه و حمایتشان را نشان میدهند.

آوریل ۱۹۱۲، فارغ از محاسن و معایبش ، اثری دیدنی و البته شنیدنی است که آبستن حرف ها و حدیث ها و دغدغه های نسل جوان تئاتر است. وقتی به تماشای این نمایش مینشینی ، با سادگی نسلی رو به رو میشوی که بی ادعا روی صحنه نمایان میشود... بدون حاشیه اجرا میکند و در خیل عظیم اجراهای دوچندان عظیم کارگردانان برجسته، شکوفا میشود.
ما ملتی هستیم که از نقد یکدیگر لذت میبریم اما تمایلی نداریم خودمان مورد نقد قرار بگیریم، از این رو کار ساده ایی است نشستن و گله گذاری از مسائلی که پیش رویمان قرار میگیرد. من و تو به تماشای نمایش بی نظیر علی رفیعی یا افروز فروزند و امثالهم برویم هم، به دنبال بهانه ایی هستیم چه رسد به گروهی تازه کار و جوان که جز پاهایشان تکیه گاه محکمی ندارند. کمی متفاوت نگاه کنیم ... شاید اینگونه تئاترمان جان بگیرد... متولد شود... نفس بکشد... اینکه با کمک هزینه های کلان در سالن های اصلی، تئاتری تولید کنیم، مملو از چهره های شاخص، نه هنر است و نه هنر پروری. اگر روزی با گروهی که بارزترین ویژگیش تلاش و علاقه و استعداد بود... در گوشه ایی از هزاران پلاتو و با کمترین امکانات، تمرینات ۹ ماهه را بسان زنی باردار به دوش کشیدی و نمایشی تولید کردی که در مقابل هجوم اجرای گوران ها، ایستادگی کرد... یعنی، تولد هنرمندی نزدیک است که به احترامش باید سکوت کنی. هنرمندی که تماشاخانه ایی فقیر را در طی ۳۰ شب اجرا، ثروتمند میکند.
از شما میپرسم، چرا باید ۹ ماه، زمان و تومان هزینه کرد و در سالن فقیری چون تماشاخانه مان (استاد مشایخی ) نمایش اجرا کرد و جیب پول پرستانی این چنین فرومایه را پربار کرد؟ کمی در این باره فکر کنیم، پیش از پاسخ فکر کنیم، حتی برای یک ... دیدن ادامه ›› دقیقه...
تئاتر پیش از اینکه هنر باشد یک ضرورت اجتماعی و فرهنگی است که بر پایه های درام سوار میشود، اسبی است که در قلب جامعه میتازد تا سخن بگوید، حرفی دارد که هر کس را گوش شنوای آن نیست. در هر جایگاه فردی و اجتماعی که هستید،فارغ شوید از ابراز سلیقه ها... از دوست نداشتم ها و دوست داشتم ها.... یقینا شما بهتر از من میدانید که در جامعه ایی اینچنینی، تولید تئاتر مترادف با چه مشقتی است. اجازه ندهید با حاشیه هایی که در قواره ما نیست نطفه تولید تئاتر از بین برود، اجازه دهید این کودک متولد شود، رشد کند.
تئاتر از غرب وارد ایران شده و متاسفانه ایران به دلایل مختلفی که بیانشان در این قلم نمیگنجد ، دارای تئاتر و نمایش به معنای عام نیست. فرهنگ ایرانی مملو از خرده نمایش ها و بازی هاست اما درام و نمایش آن هنوز متولد نشده... هنوز نطفه ایست نیازمند حمایت. به جای خرده گرفتن زیبا نگاه کنیم، خصومت شخصی و عقده های سرکوب شده مان را فراموش کنیم، نقد آثار نمایشی را به عهده اهل فن بگذاریم و به قول افلاطون، مدینه فاضله ایی بسازیم که هر کس در مقامی که شایسته آن است فعالیت کند. شایستگی به بیهوده گویی و گزافه گویی نیست، به عمل ماست، پس شخصیت تماشاچی بودن خودمان را بپذیریم و اگر نظری داریم وارد گود شویم و قضاوت را بر دوش اهل فن نقد گذاریم، تماشاچیان واقعی با پر کردن سالن ها علاقه و حمایتشان را نشان میدهند.