تا آنجایی که اطلاع دارم شرایط هنرهای نمایشی بر لبه ی تیغ قرار داره یعنی سالنها کم و هزینه ها برای اجرا بالاست و البته این فقط مربوط به شرایط حاکم بر گروههای تئاتریه در رقابت با هم. اما از طرف دیگه ممیزی رو باید اضافه کرد که کار رو دو چندان سخت می کنه. تحت این شرایط ، اینکه تئاتری انتقادی نسبت به اوضاع خانواده و اجتماع ایرانی روی صحنه می ره جای خوشحالی و البته کف زدن داره و نشون می ده که برای این نمایش و اجرای اون زحمت و استمرار و پافشاری زیادی صورت گرفته.
اتفاق تئاتری به شکل حرفه ای و نه آماتور در این خطه از دنیا با دشواری رخ می ده که این البته به تفکرات و ریشه های این تفکرات که عمدتا در دین بنیان داره بر می گرده .
دیدن تئاتر خشکسالی و دروغ و اختصاص دادن ساعاتی به این نمایش قطعا بهتر از بسیاری ساعتهای هدر رفته جلوی تلویزیونه.
و در آخر اینکه "بادی که ناله می کند و می گرید ، جنگل را به جنبش در می آورد و آرام می گیرد نه جداجدا بلکه در کنار تمامی درختانش و تمامی نقاط دوردست و بی پایانش و این به خاطر نشاط نیست یا خشم شدید و هوسناک بلکه برای اینست که به تو ببخشد تسلایی را که برای غم و اندوهت می خواهی. "