من توی همه ی قسمت های کار، تاثیرگزارترین لحظه رو جایی دونستم که کاراکتر دختر داره رو به تماشاگر یا پنجره ی فرضی چیزی رو روایت می کنه از لحظه خروج احتمالیش از این فضا تا چهارراه و این قشنگ ترین تصویر بود. نکات ریزی درباره ی ویترین کفشها، شکل خیابان و شکل رابطه و همه چیز درش بود که من خیلی دوستش داشتم.
از نکاتی که دوست نداشتم، این بود که در دنیای هوش مصنوعی و ربات بالاخره در خدمت یک هدفی بوده و ربات این طوری نیست که ساخته بشه بعد خودش بره شغلشو انتخاب کنه. چون این ربات روی حروف و کلمات کار می کنه و کارکردش رو توی تنظیمات با مثلا حرکات دقیق مثل بلند کردن یک شی نمایش نمی ده. ارتباطش با والد درونش جالب بود که خیالی بود اما ارتباطش با عشق یک طرفه اش و شغلش به عنوان شرخر، ارتباطش با دکتر خودشیفته اش که همدلی نداشت و اصلاً به جز تحقیرش رفتار سازنده ای نمی کرد و از هیچ رو درمانگر نبود، یا دست کم روانشناس نبود، خیلی اوقات در نیومده بود. به عنوان یک متخصص فناوری اطلاعات، دلم می خواست که این فرد مهندس کامپیوتر بود تا دکتر روانشناس. یا حداقل به شغلش اشاره ای نمی شد. اگر منطق این بود که این فرد، یک دوست بود یا یک مدعی مددکاری یا یک مدعی هنری یا هرجور دکتر دیگه و مکان جای دیگری بود، بهتر در می اومد. در واقع کارارکتر دکتر، یک موجود پرمدعی بود که اطلاعات غیرآکادمیک و بی ساختاری از بعضی چیز ها دارند و همه چیزدان خودشون رو فرض می کنند. به نظر من، در جامعه ای که بسیار بدبینه به مقوله اتاق درمان و روانشناس، کار پرخطریه که چنین تصویری از اتاق درمان ارائه بشه. در خوانش من از این متن، جالب تر می شد که اصلاً دکتر و مکانش، وجود حقیقی هم نمی داشت. کاملا در جهان ذهنی ربات وجود می داشتند. اطلاعات چند دقیقه اول اجرا، مربوط به منشی و دستگاه پوز هم می تونست نباشه. یعنی از نظر من، نه به فضاسازی کمک کرده بود و نه کارکرد داستانی چندانی نداشت. به نظر من موقعیت درام و پرداختن به انسان طبقه پایین با آسیب هایی که هم طبقه اش به اون زده و هم نگاه از بالا به پایین قشر مثلا تحصیلکرده و آگاه مثل دکتر، موقعیت حائذاهمیتیه که پیچیده است و خیلی سخته توی این فضا کاری بدون برچسب و تاریخ انقضا دربیاد.