برپهنه دریا نمایشی که پارسا پیروز فر در تحلیل و اجرای آن نافرجام است. انتظار بیشتری از کارگردان به واسطه تجربیات قبلی ایشان می رفت.

تلاشی ستودنی با اقتباسی دلنشین. توصیه می کنم ببینید.

کمدی یکی از سخت‌ترین هنر هاست . پشت هر کمدی یک فاجعه و پشت هر فاجعه یک کمدی نهفته است که همانا جذابیت و حلاوت یک اثر کمدی است.
آرسنیک شرایط موجود اجتماعی و رفتار های جنون‌آمیز انسانها را در پس نقاب یک زندگی آرام و شرافتمندانه به عنوان یک تراژدی نشان می دهد.
تلنگری به جوامع امروزی و آرمان های بشری که خنده‌های تلخ تماشاگران را در پی دارد و به همین دلیل
وجه تراژیک اثر با تکیه بر نقد اجتماعی بسیار مهم‌تر از وجه کمدی آن جلوه می کند.
من فکر می کنم خنده در این نمایش ملاک عمل نیست.
چشم ها را باید شست جور دیگر باید دید.

درود بر شما هنر دوستان و علاقمندان به تاتر
من معمولا نمایشها را می بینم و از جمله کارهای اخیر را
آیا بهتر نیست هر کاری را در مفایسه با تکنیک و ساختار نمایشی خودش نقد کنیم. آیا مقایسه آثار به این شکل و با فاکتورهایی چون بازیگر سینما یا تاتر یا مشاغل دیگر احساسی نیست
تاتر مستقل یعنی چی؟ آیا سایر نمایش ها وابسته اند؟ حمایت ویژ ای دارند؟ یا متهم به استقبال تماشاگرند؟
آیا ارزش هنری یک اثر با شغل هنر پیشه های آن ارزیابی می شود؟
آیاما بااین نوع نگاه و قضاوت به انتخاب تماشاگر توهین نمی کنیم؟؟؟
موفق باشین.

چند نکته در ارتباط با نمایش آرسنیک:

1- نرجمه کامبیز کاهه و دراماتورژی اثر بسیار هوشمندانه و به روز بود
2- جدای از یک اثر طنز و البته موفق و مفرح، ساده، صمیمی و به لحاظ محتوایی تامل برانگیز بود
3- طراحی صحنه و البته کمتر لباس چشم گیر بود
4- نوعا بازی ها خوب ، متفاوت و قابل توجه بودند به ویژه بیزن بنفشه خواه ، خسرو احمدی، فرناز رهنما، سامان دارابی و سپند امیر سلیمانی
5- اجرا به لحاظ ساختاری با موضوع همگون و تاثیر گذار بود

نمایش را دوست داشتم و لذت دیدار آن در خاطرم خواهد ماند.. چیزی که این سالها کمتر ازدیدن نمایش ها نصیب ما می شود.