مهدی آروم فعال هنری

درود . پس از دیدن دوباره این نمایش در سالنی قاب صحنه ای ، بیشتر مطمئن شدم که مهران رنجبر بعنوان کارگردان ، کارش رو بلده . تغییر هوشمندانه میزانسن ها ، صحنه و حتی میزان صدای علیرضا عبدالکریم زاده ، گویای اینه که کارگردان این اثر ، تیاتر برایش جدی است و نسبت به نوع صحنه با آرایشی متفاوت می تواند همچنان اثری کم نظیر ارائه کنه . خسته نباشید میگم به کل گروه . کاری ارزشمند رو ارائه دادین . مستتدام

"چه" !
برای من که در دوران طلائی و درخشان سالهای 1376 تا 1382 اثرهای ارزشمند اساتیدی چون سمندریان ، رفیعی ، بیضایی ، رشیدی و پس از آن رحمانیان ، یعقوبی و ... که تیاتر براشون جدی بود رو دیدم ، خیلی مسرت بخشه که هنوز در تیاتر کسی مثل مهران رنجبر وجود داره که نمایش و صحنه براش جدیه .
رنجبر خیلی خوب می نویسه و خیلی خوب اجرا می کنه . از جابز تا چه ، درخشانتر و پخته تر ...
من لذت بردم ... حال خوب داشتم بعد اجرا ...
به هر حال هر اجرائی خالی از ایراد نیست . مثل بالاتر بودن صدای آقای عبدالکریمی در هنگام دیالوگ های بازیگران و یا فرم ها یا کنش های تکراری حرکت دست و ایستادن ها و یا (به نظر من البته ) دادن اطلاعات مستقیم به تماشاچی ( مثلا لنون ) که میشد در قالب همون مصاحبه رخ بده ...
، به کل گروه خسته نباشید میگم . کاری ارزشمند و درجه یک ارائه دادین . مستتدام باد ...