مانش نمایشی که میتوان در سبد تئاتر های خوب این روز ها گذاشت . ایده ، طراحی، موسیقی مناسب و درخور اما فارغ از این ها متن مانش قدرت جذب ندارد و کنش های قصه پیش برنده نبود ، روندی قابل پیش بینی داشت برای من ، طراحی نور مانش هرچند جذاب اما قدرت تمرکز مخاطب بر بازیگر و قصه را میگرفت و هرچه جلوتر میرویم جان کار را میگرفت و اجازه ارتباط مخاطب با بازیگران را نمیدهد. (نور های اوور اکسپوز بر روی صورت بازیگر و سایه های زیاد که در ابتدای کار برایم جذاب بود اما کم کم ارتباطم رو قطع کرد .، بازی مهدی حسینی جذاب و سام درخشانی توانست روی دیگری از خود نشان دهد .
همیشه به خودم میگفتم وقتی میبینی جلو در یه مغازه صف کشیدن دلیل بر خوب بودن جنس های توی مغازه نیست بلکه مردم عادت کردن به اینکه وقتی یجا صف هست برن وایسن .
منم دیروز رفتم تو صف نمایش بک تو بلک