به دیوانگی میزند افکارم
دیگر به خاطره نمی مانم
خویش به ساز خویش
میرقصانم گذشته را
میسازم روزم را به آن
تغییر میدهم قوانین زمان
هر که نقشی می یابد به خاطرم
خود میشوم خدای خویش
دیگران سیاه و سپید مهره ام
...
ناگه میبینم در برابر خویش
دو چشم خیره را
خشکم میزند به برق آن دو
به سینه ام ... دیدن ادامه ›› دیگر قلبی نمیماند
به پیش میروم
به پیش می کشم بحث تکرار مکررات رؤیا را
قدم میزنیم به راه
خنده هایمان تا به ناکجا ها میرود
گاهکی آهی به گلویمان خفه میمیرد
به کافه ای میرویم
مینشینیم
در برابر هم چشم به چشم
دست به آغوش کشیدن دستش تمنا میکنم
....
می یابم خود را مهره ی خویش
در برابرم تنها فنجانی ،دیواری،سایه ای
و من میشنوم خنده ی آن سیاه خدای خود را‌‌
و دوباره تکرار مکررات رؤیا
علیرضا.م