نمایش با پخش مستند گونه ای درباره انقلاب الجزایر شروع میشه و چقدر خوب تماشاگر رو برای دیدن اون آماده میکنه . بازی افشین هاشمی مثل همیشه عالی بود ولی بازی خانوم نوری در یک کلام دخشان بود ؛ چه در مقام رونکاو یا مصاحبه کننده ای با صدایی جذاب و گیرا که سعی میکنه به لایه های درونی شخصیت نوجوانی جوزده که در یک حالت ناخوداگاه مرتکب قتل میشه نفوذ کنه چه در مقام یک آناریشست انقلابی که خشونتش دامن خودش رو گرفته . نمایشنامه محکم و قوی استاد رحمانیان هم کلمه به کلمه و سطر به سطر ادم رو به فکر فرو میبرد ... طراحی صحنه و نوع اجرا هم کاملا ساده و در خدمت اثر بود و استعارات و معانی مورد نظر نویسنده رو منتقل میکرد.
کارگردانی افشین هاشمی هم کاملا حساب شده بود و نشون میداد چقدر خوب متن رو درک کرده و حس استیصال و مسؤولیت نسبت گناهی که شخصیتها مرتکب شده بودن رو به بیننده القا میکرد و اونها رو به همراهی و همذات پنداری وا میداشت.

از تمامی عوامل این نمایش ساده و در عین حال هنرمندانه ممنونم.

پ.ن : دیدن استاد رحمانیان و اشکان خطیبی عزیز و گپی کوتاه با اونها قبل از اجرای نمایش لذت تماشای "مصاحبه " روچندین برابر کرد...