دوست عزیز..
تمامی کار های آقای غنی زاده این نشانه ها را دارند و یه جورایی به امضای ایشون تبدیل شده..
لباس های سفید...دیالوگ ها با زنگ های مخلف و گاهن تکرار آن ها...قدم زدن در مسیر های متعامد و قدم زدن های منحصر به فرد هر شخصیت..
از کالیگولا به اینور که کار های آقای عنی زاده رو دیدم این نشانه ها همیشه در نمایش هایشان بوده...

سپهر جان اتفاقا" همین امضا توی کارهای غنی زاده یکی از مهمترین مشکلات ایشونه. به نظر من وجود امضا در کارها (میزانسن ها، طراحی دکور، لباس، نور، بازیگردانی، نحوه ادای دیالوگ ها و...) مختص کارگردان هاییه که خودشون نویسنده کارشهاشون هستند و در واقع جهان کار رو خودشون آفریدن. مثل بیضایی، رحمانیان، یعقوبی، کیانی، کوهستانی، پاکدل و...اینها همه با توجه به خصوصیات و دغدغه های شخصی یکسری نمایشنامه مینویسن که به لحاظ تماتیک با هم غرابت معنایی داره. خب در اینجور وقتها با توجه به شباهت غیرقابل اجتناب دنیای نمایشنامه ها، طبیعیه که نوع اجرا هم شباهت هایی با هم داشته باشه. اما وقتی که ما داریم کار کس دیگه ای رو کار می کنیم (مثل غنی زاده)، اینکه بیایم یک جهان ذهنی و ایده خاص خودمون رو به نمایشنامه هایی که چندان ارتباطی با هم ندارند (چه به لحاظ معنا و چه به لحاظ جهان ذهنی نمایشنامه نویس) تسری بدیم و همه رو یکجور یا مشابه کار کنیم کمی ساده انگاریه. به نظر من هر نمایشنامه با توجه به تم و موضوع و درونمایه یکسری طراحی خاص و منحصر به خودش رو میطلبه تا بتونه به عمق اندیشه نمایشنامه نویسش نزدیک بشه. جهان کالیگولا و آنتیگونه یا در انتظار گودو و ملکه زیبایی تفاوت های اساسی داره و به تبع همین تفاوت نوع متفاوتی از چیدمان و عناصر اجرایی و کارگردانی رو می طلبه.

جناب امیدوار از راهنماییتون متشکرم ولی نظر من به نظر جناب اژدری نزدیکتره! ( منظورم اینه که ایشون خیلی کامل و عالی مطلب رو بیان فرمودند.)
تنها حدسی که میزنم( و میتونه این شباهت ها رو از یک امضای زیبا اما نامتناسب به یک اثر هنری ویژه تبدیل کنه) وجود یک "بیگ پیکچر" هست که نمایشنامه های مختلف قطعات مختلفی از این پازل کلی باشند. هرچند بنده هیچ"بیگ پیکچری" رو نمیتونم ببینم.