چشمِ دریده دارد این شبِ عجیب
که دندان به طعمِ تازیانه تیز می‌کند.
بکند...‍‍‍!
ما هم به یاد می‌آوریم که هر خاکسترِ دیرپایی
خود
پیراهنِ هزار خرمن از خوابِ آتش است.
پس
پاسخ مرا چه می‌دهی که باداباد؟!
این‌جا
کبریت سوخته حتا،
در کمینِ حادثه می‌دود از بغض باد.

از: سیدعلی صالحی