هر نمایشی همان دقایق نخستین بهت پیشنهاد میده که چجوری باید باهاش مواجه شد. اگه با اون پیشنهاد همراه بشیم، احتمالا از کار لذت ببریم و در مقابل اگه بخواهیم روی استانداردهای خودمون پافشاری کنیم، نتیجه این پافشاری معمولا احساس کسالت و خستگی و...میشه.
بونکر ۲ هم دنیای خودش رو می‌سازه، تو اون دنیا، خیلی نباید دنبال روابط علّی و قصه خطی و... بود و در عوض کار برات اتمسفر جذابی رو بوجود میاره که باهاش همراه بشی، کار جذاب میشه.