امشب یه تئاتر دیدم که نفس می‌کشید، زنده بود، از دل لحظه‌های واقعی بچه‌ها اومده بود، از تجربه‌هایی که با پوست و خونشون لمسش کرده بودن. هیچ چیز توش الکی نبود، رنگ و لعاب اضافه نداشت، فقط واقعیتِ محض بود، همونی که شاید یه روز حسش کردیم و از یادمون رفته. اگه دلتون می‌خواد یه تئاتر ببینین که شما رو پرت کنه وسط خاطرات، وسط حسایی که یه وقتی عمیقاً لمسشون کرده بودین، این نمایش رو از دست ندین!

پروین نارویی و نادیا عبدلی فوق العاده درخشان بودید دمتون گرم کیف کردم
🎉🎇👌🧡💛