نخواندم اما بعد از دیدن اجرا و نوشتن نظر خودم حتما میخوانم 😃

سپاس از توضیحات تکمیلی.
البته در انتها، تراپیست می رود تا بونکر را وسط بیابان رها کند. که برای مخفی‎کاری جرم، چندان معقول به نظر نمی رسد.

سلام خانم ثانی
بله درست می‌فرمایید، به نظرم آن پایان از جهان نمایش بیرون می‌زند و حتی نوعی نقض غرض از جهان‌بینی نویسنده هم محسوب می‌شود.
من همراه با مسامحه و خوش‌بینی، پایان نمایش را لحظه‌ای در نظر گرفتم که صدای قطار می‌آید و این دو به نظاره آن می‌نشینند، دختر نشسته در اتاق و مرد ایستاده رو به ... دیدن ادامه ›› پنجره.

من برای ویلچرنشینی مرد نیز توضیح چندان متقاعدکننده‌ای پیدا نکردم، جز همان که در متن آوردم.

به نظرم اجرا نوعی عدم ظرافت در جزئیات روایی و اجرایی دارد که با دقتی که دیالوگ‌ها مصروف شده قدری ناهمخوان است و از این بابت کمی توی ذوق می‌زند.

درود آقای فتحیان عزیز.
بله با توضحیتون موافقم و به نظر می رسه که برخی مفهوم ها به عهده تماشاگر واگذار شده تا بر حسب برداشتهای طول اجرا، اونهارو ذهنی، تکمیل کنه.به عنوان مثال ویلچرنشینی تراپیست به نظر نوعی ناتوانی او رو مفهموم سازی می کنه که سلسله مراتبی پزشک و بیمار شکسته بشه و او را از ساحت دانای کل و یا کنترل کننده خارج کنه. هر جایی که تراپیست به درون و یا وضعیت روانی خودش اشاره می کرد از چرخ بلند می شد، قدم میزد و گفتگو می کرد و هر جایی که درباره بیمار نظر می داد یا به تراپی می پرداخت، باز روی صندلی چرخدار می نشست. زمانهایی که از صندلی معمولی استفاده میشد هم مابین این دو وضعیت بود و وقتی بود که بیشتر رابطه دوستانه پیش می رفت .
با این حال این نشانه ها در حد نظر و برداشت هر مخاطب باقی می ماند و نیازمند وحدتی‎ست که لااقل کلیتها رو مرتبط کند.
به عنوان مثال و اشاره خودت منهم آن بخش نهایی را کاملا نامانوس دیدم. هیچ تراپیستی با آن منطق وارد پاکسازی ماجرا نمیشه.