متن این نمایش بسیار ضعیف است. تعدد شخصیت ها چنان زیاد و بیدلیل است که هیچ کدام از شخصیت ها ساخته نمی شوند و شکل نمی گیرند و اساساً وجود و عدم شان یکسان است. و باز ایراد عمده ی دیگر متن تعدد پیامهای آن است. تعدد ناهوشمندانه ی پیامها از یک سو و انتخاب شیوه ای نادرست برای رسانیدن آنها از سوی دیگر، نمایش را از رسانیدن هر گونه پیامی به کل ناتوان کرده است. به عنوان نمونه پیام توجه داشتن به آخرت در اپیزود مرده شور آنچنان سطحی و رو بیان می شود که پیش از هر چیز مخاطب احساس می کند به شعورش توهین شده و بیش از هر چیز احساس انزجار مخاطب را برمی انگیزد در حالی که اصل پیام ارزشمند است. یادمان باشد همیشه مخاطب خوش دارد خیال کند خودش موفق به کشف پیام و حرف هر اثری شده است.
بازی ها نیز حداکثر در حد اجرای یک پایان نامه در فلان پلاتوی فلان دانشگاه است. و غرضم از این گفته به هیچ عنوان بی احترامی به بازیگران نوپای این نمایش و تلاش و زحمات شان نیست.
قبول دارم که این گروه تازه کار است و نیاز به دیده شدن و کسب تجربه و... دارد. اما در چنین شرایطی که به شدت با مشکل کمبود سالنهای اجرای تئاتر روبروییم اجرای چنین کاری با این سطح نازل در اصلی ترین مجموعه ی تئاتری کشور بهترین انتخاب است؟ و در آخر یک نظر کاملاً شخصی: وقتی در تئاترشهر به تماشای کاری می نشینم انتظار دیدن تئاتر را دارم، نه تماشای تمرین دوستان را.
گروه موسیقی بمرانی که اجرای خوبشان را در نمایش عجایب مخلوقات نیز دیده ام و دوستشان می دارم در این نمایش فوق العاده غیرحرفه ای ظاهر شده اند: صدای سازها levelبندی نشده و سازهای الکترونیک صدای ساز آکوستیک و نیز vocal را به کل ماسکه کرده است. و موسیقی را بدل به سروصدایی کرده که بیشتر آزارنده و مزاحم تماشای نمایش است تا در خدمت کار.