۱-بنظر من بد نبود در کنار نقل قول از متون خارجی و اسم بردن از اسطوره ها یونانی،یکی دوبار هم از اسطوره های ایرانی اسم برده میشد.
۲-بنظر من اون قسمتی که قرار بود هر بازیگری بصورت بداهه بخشی از نحوه ی بازیگر شدن خودش رو روایت کنه برای من میتونست نقطه ی اوج نمایش و لحظه ی درگیری حسی تماشاچی با کلیت اثر باشه
۳-نمیدونم چرا با دیدن این نمایش یاد کارهای مرحوم حسین پناهی و نمایش درخشان او بنام"چیزی شبیه زندگی" افتادم؟بنظرم شاید بخاطر حس شوریدگی که بین هر دو کارگردان مشترکه،با این تفاوت که در شوریدگی ِ حسین پناهی ،مهربانی بیشتری نسبت به تماشاچی وجود داشت
درمجموع بنظرم کار خوبی بود و از کارگردان و بازیگران که فیزیک و صدای خوبی هم داشتند تشکر میکنم