اجرایی درست از تئاتر پست مدرن
متن، بازی ها، موسیقی، صحنه؛ کامل و عالی با پایانی درخشان
تعلیقی متوهم و طناز میان پذیرش و انکار واقعیت
تکرار و مکث هایی که اگر نبود متن و اجرا عقیم میشد
تاریکی مطلق دلپذیری که وادارت میکرد با ذهن بی قرار و مضطرب و مغز بیش فکرکننده و پیش بینی گرا روبرو بشی
نمایش تکرار بی حاصلی برای امنیت، آسایش، بقا
و ما که در نقش ها و هویت های ساخته شده در قالب تمدن و تغییرشون
نسل به نسل
حتی با انزجار و انکار
بی اختیار
تکرارکننده بازی والد (در هر شکلی) هستیم
والدی که هر چه سعی کرد/می کنه نتونست/ نمی تونه درنده و آسیب زننده نباشه

"مگه من بچه شما نیستم؟...
..."

دست مریزاد به همه عوامل