دردنوشان را بسیار دوست داشتم. صداقتی همراه با سادگی و بی تکلفی که در متن و اجرا داشت مرا همراه کرد. تلفیق ادبیات، روانشناسی، موسیقی و نمایش معجون بکری می شود که دردش را باید نوشید.