امشب بعد از مدت ها یک تئاتر به معنای واقعی کلمه دیدم.نمایش رها نمایشی تک نفره و بسیار مشکل است بدون طراحی صحنه یا افکت و حتی موسیقی تعیین کننده و بدون زرق و برق های خوش آب و رنگ و گول زننده که این روزها صحنه های نمایش را تسخیر کرده.نمایش رها بر محور بازیگری و تا اندازه ای نور پیش می رود و اتفاقا موفق هم هست.پریزاد سیف با هوشمندی و تکنیک خاص خود در عرض یک ساعت قصه ی زنی تنها و سرخورده را برای تماشاچی به تصویر می کشد و او را با خود همراه می کند.تبریک می گم به همه عوامل نمایش و آقای اسماعیلی کارگردان نمایش فلیبگ.امیدوارم شاهد اجراهای بعدی از این کارگردان جوان باشیم.