باید اول از همه یه خسته نباشید و دست مریزاد گفت!
به عنوان یه هنرمند، اعتقاد دارم اثر هنری قابل نقد و تحلیل ضعف و قوت نیست و فقط باید دید که مفهوم توی ذهن هنرمند چی رو میرسونه! و از نظر من، این نمایش تونسته بود اون مفهوم توی ذهن کارگردان و طراح رو رک و پوست کنده برسونه!

باید از بازی های بدن آیکونیک بازیگرا یاد کرد ... از دیالوگ های درد دل وار لقمان و امید، از کمیک وار بودن نقش و لحن فرتاش، از نمایان بودن عمق درد سرباز تحصیل کرده توی بازی مهدی و از بولد بودن و اگزجره بودن نقش آفرینی نوید و علی باید گفت و دید و لذت برد ...

این نمایش به عنوان یه اثر هنری ارزشمند همیشه توی ذهنم به یادگار میمونه!